Leuk - Lastig - Lummelen
Wat was het fijn zo rond 20 maart 2020.... Zelf bepalen wat je wanneer doet, geen nette kleding aan en pas na de koffie je laptop openen en op je gemak alle zaken afwerken. Geen afleiding door collega's die aan je bureau komen staan met vragen, waardoor je weer uit je ritme raakt, maar gewoon lekker door kunnen werken en het gevoel hebben dat je echt wat doet of gedaan hebt aan het eind van een dag werken. Het voelt eigenlijk helemaal niet als werken... Wat gebeurt hier?
Enfin, we zijn inmiddels een week verder en de nieuwigheid is er af. Mijn vrouw heeft verplichtingen richting haar werk, we hebben samen twee kinderen die, begrijpelijk, ook niet goed weten wat ze met de situatie aan moeten. Gelukkig heeft school de draad weer snel op kunnen pakken met een alternatief programma. Fijn! Althans, dat dacht ik toen ik hoorde wat de plannen waren van de school van mijn kinderen. Ik zag het al voor mij.... mijn kinderen aan het werk met schoolopdrachten, mijn vrouw en ik ook rustig werkend aan onze werkzaamheden en dan af en toe samen een pauze nemen voor de broodnodige ontspanning en dan hup weer verder. :-) Dat beeld, nou, dat klopte niet helemaal zeg maar.
Realiteit blijkt toch anders.....
Dom, dom, dom, dom....
In mijn enthousiasme over thuiswerken en daarin meters kunnen maken heb ik er nooit bij stil gestaan dat onze kinderen ook begeleid mogen worden. Wat normaal een juf of meester doet komt nu voor rekening van de vader en/of moeder. Uiteraard! Maar ja.... mijn flow wordt nu wreed verstoord en ik zal opnieuw moeten kijken naar hoe ik dit ga (of misschien überhaupt wel kan) herorganiseren. Hup, om de tafel met mijn partner en bespreken wat elkaars verwachtingen zijn voor laten we zeggen de komende twee weken. Verder kijken dan deze periode leek ons niet echt zinvol in deze situatie. Op een of andere manier voelt dat niet okay..
In ons gesprek zijn mijn vrouw en ik er vanuit gegaan dat onze kinderen twee uur in de ochtend en twee uur in de middag begeleid zouden mogen worden door een van ons met hun schoolwerk. Van 09:00 tot 11:00 uur en van 13:00 - 15:00 uur leek ons een mooie verdeling. Voor 09:00 uur samen ontbijten en andere huiselijke zaken afronden en tussen 11:00 - 13:00 uur zelfstandig spelen en samen lunchen. In de middag dezelfde verdeling, waarbij tussen 16:00 - 17:00 uur er tijd is om energie kwijt te kunnen met behulp van sport en spel in de tuin met zijn vieren. Vanaf 17:00 uur de kinderen betrekken in samen koken, eten en afwassen en na 18:30 tijd voor ontspanning met behulp van games of TV tot 20:00 uur. Zo hebben wij als ouders een dagdeel om zelf aan het werk te kunnen gaan. We waren het er samen over eens dat er aan beide zijden een soort van offer gevraagd mocht worden.
Hoe maken we de kinderen duidelijk wat we in gedachten hebben....
Gewoon vertellen en uitvoeren was naar ons vermoeden geen optie.... Hoe kunnen wij hun erbij betrekken was meer het probleem hier. We besloten om ons hierin kwetsbaar op te stellen, wat achteraf ook nog klopte, omdat we iets bedacht hadden waarvan wij ook niet wisten of het zou werken. Dat is exact wat wij gedeeld hebben en ook de ruimte open gelaten hebben om de bedachte plannen tussendoor aan te passen, mocht het voor een van de gezinsleden niet goed werken. Vast stond dat we twee maal twee uur aan school per dag zouden besteden. Wij hebben de kinderen gevraagd wat ze in de zelf beschikbare tijd zouden willen doen.. Een beetje controle houden zijn wij per slot van rekening niet vies van. :-) Sporten werden ze niet echt warm van, begrijpelijk... Nadat wij uitgelegd hebben wat wij bij onszelf merkte, dat het de hele dag zitten lijd tot onrust en overtollige energie die ik als vader liever kwijt wil, gingen ze schoorvoetend mee in het sporten. We besloten om het sporten leuk te maken zonder er een prestatie van te maken, maar meer richting het spelen te gaan. Sporten zonder dat je het eigenlijk in de gaten hebt. Dat bleek een succes.. Pfffff.
Als we nu samen rustig terugkijken op de afgelopen twee weken dan zijn wij er samen in geslaagd om binnen de gegeven omstandigheden het beste eruit te halen voor alle vier de gezinsleden. Ja, mijn vrouw en ik hebben minder tijd per dag beschikbaar voor ons werk, maar wij hebben beiden het gevoel dat wij onze tijd zeer effectief gebruiken. We zijn blij met onze vier uurtjes per dag die we aan ons eigen werk kunnen besteden en daarbij ook nog tijd over hebben voor onze kinderen om die te kunnen en mogen begeleiden in hun weg hier doorheen.
Volgende uitdaging...
Hoe organiseren wij onze huishoudelijke klussen....
Wassen, boodschappen, tuinonderhoud, huis schoonmaken, etc. etc. We hebben inmiddels het vertrouwen dat we daar ook uit komen.
Ik ben gevraagd door goede kennissen hun ervaringen en emoties rondom leven in een situatie die vrij snel totaal veranderde in een verhaal samen te vatten.
Met passie & plezier,
Marcel Derksen