De beperkingen die corona mij oplegt zijn funest voor mijn sociale contact.
In mijn werk met jongeren en in stukken die ik in diverse media lees of bekijk, zie ik met enige regelmaat de opmerking terugkomen dat jongeren zich verzetten tegen de vraag om afstand te bewaren en mee te gaan in de verantwoording die wij als bevolking met elkaar dragen om het corona virus zoveel mogelijk op een afstand te houden. Bij navraag blijkt een groot deel van de jongeren ( 16 - 30 jr) geen behoefte meer te hebben om nog langer alleen te zijn. Ze willen hun ervaringen graag delen met elkaar en dat moet gewoon kunnen.
Akkoord, onze regering blinkt niet uit in eenduidigheid over wat nu precies wel en niet kan en mag. Ik begrijp dat dit verwarring oplevert en dat mensen hieruit hun eigen conclusies trekken. Ik juich dit toe, je eigen conclusies trekken.... Waarom dan toch een stuk erover schrijven? Omdat voor mijn gevoel de reden die opgegeven wordt door de doelgroep niet klopt. Sociale afstand voelen of in turbo taal social distancing is na mijn mening geen reden voor dit gedrag.
Social distancing is eerder het gevolg van de digitalisering en individualisering van onze maatschappij
Het gevoel te krijgen|hebben dat er steeds meer sociale afstand ontstaat of is ontstaan daar ga ik vol in mee. Sinds de intrede van o.a. social media tools zoals twitter, mail, what's app, Facebook en al wat er nog meer gebruikt wordt is (sociale) communicatie verandert. Voor mijn gevoel is het afstandelijker en vooral harder geworden. Een van de oorzaken is mogelijk het feit dat wanneer je met een digitaal medium communiceert je geen directe reactie ziet van de andere partij waardoor de interactie vele malen lager is en vaak de intentie anders ontvangen wordt als dat deze verzonden is.
Misschien een voorbeeld erbij nemen?
Als stage begeleider heb ik soms via mail of en ander platform contact met de stagiairs die ik begeleid. Op maandag om 16 uur ontvang ik een verslag via de mail met het verzoek om er naar te kijken en feedback te geven. Helemaal goed. Op dinsdag rond 14 uur ( 22 uur later) een mailtje van de stagiair met de vraag of ik er al naar gekeken heb, want ik wil verder. Dit alles in hoofdletters geschreven en afgesloten met 6 uitroeptekens.... Dit wekt bij mij de indruk dat die persoon ofwel boos is, ofwel haast heeft ofwel andere verwachtingen heeft. Ik besluit te reageren met de tekst dat ik er woensdagmorgen, wanneer wij elkaar zien, op terugkom. Op woensdagmorgen spreek ik de betreffende persoon en als eerste vraag ik hem wat het maakte dat hij op deze manier ( met hoofdletters en uitroeptekens) een vraag aan mij stelde. Nou gewoon, ik wilde graag verder was zijn antwoord. Op mijn tweede vraag of hij zich bewust was van zijn manier van communicatie en wat dit mogelijk met een ander doet kon hij geen antwoord geven. Ik besloot hem te vragen of hij het antwoord zou willen ervaren en voelen, zonder lichamelijk geweld te gebruiken. Daar was hij wel benieuwd naar zei hij ondanks dat hij het allemaal een beetje overdreven vond deze discussie.
Ik vroeg hem op zijn stoel achter het bureau te gaan zitten. Nadat ik hem uitgelegd had dat hij niet aangeraakt zou worden werd hij al wat rustiger. Ik pakte een stoel erbij en zette deze naast zijn stoel tegen het bureau aan. Ik ging met een voet op de stoel staan en met de andere voet op het bureau en stond op ongeveer 1 meter afstand van hem. Deze positie maakte dat ik in fysieke zin boven hem stond wat hem de reactie ontlokte dat hij dit niet prettig vond. Ik trad terug en ging naast hem zitten op de stoel die ik gebruikt had. Vervolgens stelde ik hem de vraag of hij woorden kon vinden die zo exact mogelijk zouden beschrijven wat hij zojuist ervaren had. Zijn antwoord was angst, boosheid en overdonderend. Ik bedankte hem voor zijn eerlijk antwoord gevolgd door de opmerking dat dit exact de gevoelens waren die ik had toen ik zijn mail las met de hoofdletters en uitroeptekens. Ik zag aan zijn lichaam dat hij hiervan schrok en zich bewust werd van zijn communicatie. Op mijn vraag wat hij in het vervolg nu anders ging doen gaf hij het antwoord; geen hoofdletters, uitroeptekens en dik gedrukte lettertypes meer gebruiken.
De kern van het verhaal..
Door het "gemak" wat communiceren met behulp van bijvoorbeeld mail is het erg lastig om afgestemd op de ander te kunnen communiceren. Op een of andere manier werkt dit ook door in. de manier van communiceren in het dagelijkse leven. Als iets spannend is om tegen een ander te zeggen dan kiest een groot deel ervoor om dit via een social medium te doen in plaats van de ander hier in een open gesprek over te bevragen. Wat ik eigenlijk zeg is dat social distancing eigenlijk voor een (groot) deel te maken heeft met durven en vooral mogen zijn wie je bent naast het vermogen hebben om dit in taal uit te drukken. Ik besef mij dat niet iedereen dit kan. Maar besef mij ook dat er verschillende manieren zijn om dit in contact met de ander toch duidelijk te kunnen maken.
Akkoord, ik ben communicatief niet sterk. Wat kan ik dan doen?
Wanneer je het lastig vindt om woorden te vinden die je gevoel uit kunnen drukken zoek dan een manier die bij je past waarmee dit wel kan. Wanneer jonge kinderen het lastig vinden om iets aan hun vader of moeder te vertellen werkt het vaak als een speer om ze het in een soort stripverhaal te laten tekenen. Een andere vorm die zeer geschikt is om gevoelens te kunnen uiten is muziek. Ben je boos zoek dan zware bombastische muziek op. Ben je verdrietig dan kies je eerder voor een blues melodie. Teksten die de muzikant geschreven heeft bij een bepaald nummer kunne vaak uitstekend verwoorden wat jij op dat moment lastig vind om onder woorden te kunnen. brengen.
Wat voel jij bij dit nummer? Sluit je ogen en luister zonder oordeel. Voel gewoon....
Social distancing... het gebrek aan omgeving sensitiviteit?
Terug naar het onderwerp.... Het hoort bij het ontwikkeling stadium om je op deze leeftijd minder bewust te zijn van je omgeving. Daar is niets mis mee, je hebt absoluut geen enge ziekte! Het hoort er ook bij je langzaam bewust te worden van je gedrag. Zeker wanneer je succesvol wilt zijn in alle mooie ideeën die er in je hoofd zitten. Als je in staat bent om in afstemming met je omgeving je idee aan de man te brengen zonder dat je daarbij jezelf moet inleveren... dan ervaar je geen social distancing meer. Je behoeften zoals erkenning en waardering haal je dan niet meer bij de ander maar uit jezelf. Krachtiger kan en hoeft het niet.
Marcel Derksen
